Dyspergowalność karboksymetylocelulozy polega na tym, że produkt ulegnie rozkładowi w wodzie, więc dyspergowalność produktu stała się również sposobem oceny jego działania.Dowiedzmy się więcej na ten temat:
1) Do otrzymanego układu dyspersyjnego dodaje się pewną ilość wody, co może poprawić dyspergowalność cząstek koloidalnych w wodzie, przy czym należy zadbać o to, aby ilość dodanej wody nie rozpuściła koloidu.
2) Konieczne jest rozproszenie cząstek koloidalnych w ciekłym nośniku, który jest mieszalny z wodą, nierozpuszczalny w żelach rozpuszczalnych w wodzie lub nie zawiera wody, ale musi być większy niż objętość cząstek koloidalnych, aby mogły zostać całkowicie zdyspergowane .to alkohole jednowodorotlenowe, takie jak metanol i etanol, glikol etylenowy, aceton itp.
3) Do cieczy nośnej należy dodać sól rozpuszczalną w wodzie, która jednak nie może wejść w reakcję z koloidem.Jego główną funkcją jest zapobieganie tworzeniu się pasty, koagulacji i wytrącaniu rozpuszczalnego w wodzie żelu w stanie spoczynku.Powszechnie stosowane są chlorek sodu i tak dalej.
4) Do cieczy nośnej należy dodać środek zawieszający, aby zapobiec zjawisku wytrącania się żelu.Głównym środkiem zawieszającym może być gliceryna, hydroksypropylometyloceluloza itp. Środek zawieszający powinien być rozpuszczalny w ciekłym nośniku i kompatybilny z koloidem.W przypadku karboksymetylocelulozy, jeśli jako środek zawieszający stosuje się glicerol, zwykle stosowana dawka wynosi około 3% - 10% cieczy nośnej.
5) W procesie alkalizacji i eteryfikacji należy dodać kationowe lub niejonowe środki powierzchniowo czynne, które należy rozpuścić w ciekłym nośniku, tak aby były kompatybilne z koloidami.Powszechnie stosowanymi środkami powierzchniowo czynnymi są siarczan laurylu, monoester gliceryny, ester kwasu tłuszczowego i glikolu propylenowego, jego dawka wynosi około 0,05% -5% cieczy nośnej.
Czas publikacji: 04 listopada 2022 r