Rozproszenie karboksymetylocelulozy polega na tym, że produkt zostanie rozłożony w wodzie, więc dyspergowalność produktu stała się również sposobem na ocenę jego wydajności. Dowiedz się więcej o tym:
1) Do uzyskanego układu dyspersyjnego dodaje się pewną ilość wody, który może poprawić dyspergowalność cząstek koloidalnych w wodzie i konieczne jest upewnienie się, że ilość dodanej wody nie może rozpuścić koloidu.
2) Konieczne jest rozproszenie cząstek koloidalnych w ciekłym pożywce nośnej, która jest mieszana w wodzie, nierozpuszczalne w rozpuszczalnych w wodzie żelach lub bez wody, ale musi być większa niż objętość cząstek koloidalnych, aby mogły być w pełni rozproszone. to alkohole monohydryczne, takie jak metanol i etanol, glikol etylenowy, aceton itp.
3) Do płynu nośnika należy dodać rozpuszczalną w wodzie sól, ale sól nie może reagować z koloidem. Jego główną funkcją jest zapobieganie rozpuszczalnym w wodzie żelu tworzeniem pasty lub koagulacji i opadów, gdy jest w spoczynku. Powszechnie stosowane są chlorek sodu i tak dalej.
4) Konieczne jest dodanie środka zawieszającego do cieczy nośnej, aby zapobiec zjawiskowi opadów żelowych. Głównym środkiem zawieszającym może być gliceryna, hydroksypropylo -metyloceluloza itp. Środek zawieszający powinien być rozpuszczalny w ciekłym nośniku i kompatybilny z koloidem. W przypadku karboksymetylocelulozy, jeśli glicerol jest stosowany jako środek zawieszający, zwykła dawka wynosi około 3–10% cieczy nośnych.
5) W procesie alkalizacji i eteryfikacji należy dodać kationowe lub niejonowe środki powierzchniowo czynne i należy je rozpuszczać w ciekłym nośniku, aby być kompatybilnym z koloidami. Powszechnie stosowanymi środkami powierzchniowo czynnymi są laurylulfinian, gliceryna monoester, ester kwasu tłuszczowego glikolu propylenowego, jego dawka wynosi około 0,05% -5% cieczy nośnej.
Czas po: 04-2022