Chińska nazwa HPMC to hydroksypropylometyloceluloza. Jest niejonowy i często stosowany jako środek zatrzymujący wodę w zaprawach mieszanych na sucho. Jest to najczęściej stosowany materiał zatrzymujący wodę w zaprawach. Produkt eterowy na bazie polisacharydów, wytwarzany w procesie alkalizacji i eteryfikacji. Sam nie ma ładunku, nie reaguje z naładowanymi jonami w materiale żelującym i ma stabilne działanie. Cena jest również niższa niż innych rodzajów eterów celulozy, dlatego jest szeroko stosowany w zaprawach suchych.
Funkcja hydroksypropylometylocelulozy: Może zagęścić świeżo wymieszaną zaprawę, aby uzyskać określoną lepkość na mokro i zapobiec segregacji. (Zagęszczanie) Retencja wody jest również najważniejszą cechą, która pomaga utrzymać ilość wolnej wody w zaprawie, dzięki czemu po wykonaniu zaprawy materiał cementowy ma więcej czasu na uwodnienie. (Retencja wody) Ma właściwości napowietrzające, które mogą wprowadzić jednolite i drobne pęcherzyki powietrza, poprawiając konstrukcję zaprawy.
Im wyższa lepkość eteru hydroksypropylometylocelulozowego, tym lepsza zdolność zatrzymywania wody. W przypadku tego samego produktu wyniki lepkości mierzone różnymi metodami są bardzo różne, a w niektórych przypadkach różnice są nawet dwukrotnie większe. Dlatego porównując lepkość należy przeprowadzić pomiędzy tymi samymi metodami testowymi, w tym temperaturą, rotorem itp.
Jeśli chodzi o wielkość cząstek, im drobniejsza cząstka, tym lepsza retencja wody. Po zetknięciu się dużych cząstek eteru celulozy z wodą powierzchnia natychmiast się rozpuszcza i tworzy żel, który otula materiał i zapobiega dalszej infiltracji cząsteczek wody. Czasami nie można go równomiernie zdyspergować i rozpuścić nawet po długotrwałym mieszaniu, tworząc mętny kłaczkowaty roztwór lub aglomerację. Ma to ogromny wpływ na retencję wody w eterze celulozy, a rozpuszczalność jest jednym z czynników decydujących o wyborze eteru celulozy. Rozdrobnienie jest również ważnym wskaźnikiem wydajności eteru metylocelulozowego. Wymaga się, aby MC stosowany w zaprawie proszkowej był proszkiem o niskiej zawartości wody, a rozdrobnienie wymaga również, aby 20–60% wielkości cząstek było mniejsze niż 63 um. Rozdrobnienie wpływa na rozpuszczalność eteru hydroksypropylometylocelulozy. Gruby MC jest zwykle ziarnisty i łatwo rozpuszcza się w wodzie bez aglomeracji, ale szybkość rozpuszczania jest bardzo powolna, więc nie nadaje się do stosowania w zaprawie w postaci suchego proszku. W zaprawie proszkowej MC jest rozproszony wśród materiałów cementowych, takich jak kruszywo, drobny wypełniacz i cement, i tylko wystarczająco drobny proszek pozwala uniknąć aglomeracji eteru metylocelulozowego podczas mieszania z wodą.
Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa lepkość, tym lepszy efekt zatrzymywania wody. Jednak im wyższa lepkość i większa masa cząsteczkowa MC, tym odpowiednie zmniejszenie jego rozpuszczalności będzie miało negatywny wpływ na wytrzymałość i właściwości konstrukcyjne zaprawy. Im wyższa lepkość, tym wyraźniejszy efekt zagęszczania zaprawy, ale nie jest on wprost proporcjonalny. Im większa lepkość, tym bardziej lepka będzie mokra zaprawa, czyli w trakcie budowy objawia się przyklejaniem do skrobaka i dużą przyczepnością do podłoża. Jednak zwiększanie wytrzymałości strukturalnej samej mokrej zaprawy nie jest pomocne. Oznacza to, że podczas budowy działanie zapobiegające uginaniu się nie jest oczywiste. Wręcz przeciwnie, niektóre modyfikowane etery metylocelulozy o średniej i niskiej lepkości mają doskonałe właściwości poprawiające wytrzymałość strukturalną mokrej zaprawy.
Retencja wody w HPMC jest również związana z zastosowaną temperaturą, a retencja wody w eterze metylocelulozowym zmniejsza się wraz ze wzrostem temperatury. Jednak w rzeczywistym zastosowaniu materiału zaprawa w postaci suchego proszku jest często nakładana na gorące podłoża w wysokich temperaturach (wyższych niż 40 stopni) w wielu środowiskach, takich jak tynkowanie szpachli ścian zewnętrznych pod słońcem latem, co często przyspiesza utwardzanie cementu i utwardzanie zaprawy suchej proszkowej. Spadek stopnia retencji wody prowadzi do oczywistego wrażenia, że wpływa to zarówno na urabialność, jak i odporność na pękanie, a szczególnie istotne jest ograniczenie wpływu czynników temperaturowych w tych warunkach. Pod tym względem dodatki w postaci eteru metylohydroksyetylocelulozowego są obecnie uważane za awangardę rozwoju technologicznego. Mimo zwiększonej ilości metylohydroksyetylocelulozy (formuła letnia) urabialność i odporność na pękanie nadal nie odpowiadają potrzebom użytkowym. Dzięki specjalnej obróbce MC, takiej jak zwiększenie stopnia eteryfikacji itp., efekt zatrzymywania wody może zostać utrzymany w wyższej temperaturze, dzięki czemu może zapewnić lepszą wydajność w trudnych warunkach.
Ogólnie HPMC ma temperaturę żelu, którą można z grubsza podzielić na 60 typów, 65 typów i 75 typów. W przypadku przedsiębiorstw stosujących piasek rzeczny do zwykłej gotowej zaprawy najlepiej zastosować HPMC typu 75 o wysokiej temperaturze żelowania. Dozowanie HPMC nie powinno być zbyt duże, gdyż w przeciwnym razie zwiększy się zapotrzebowanie na wodę zaprawy, będzie ona kleić się do pacy, a czas wiązania będzie zbyt długi, co będzie miało wpływ na możliwość wykonania. Różne produkty zapraw wykorzystują HPMC o różnej lepkości i nie używają przypadkowo HPMC o wysokiej lepkości. Dlatego chociaż produkty z hydroksypropylometylocelulozy są dobre, należy je chwalić, gdy są dobrze stosowane. Wybór odpowiedniego HPMC jest głównym obowiązkiem personelu laboratoryjnego przedsiębiorstwa.
Czas publikacji: 12 kwietnia 2023 r