Eter celulozy jest syntetycznym polimerem wytwarzanym z naturalnej celulozy w drodze modyfikacji chemicznej. Eter celulozy jest pochodną naturalnej celulozy. Produkcja eteru celulozy różni się od produkcji polimerów syntetycznych. Najbardziej podstawowym materiałem jest celuloza, naturalny związek polimerowy. Ze względu na specyfikę naturalnej struktury celulozy sama celuloza nie ma zdolności reagowania ze środkami eteryfikującymi. Jednakże po obróbce środkiem spęczniającym silne wiązania wodorowe pomiędzy łańcuchami molekularnymi a łańcuchami ulegają zniszczeniu, a aktywne uwalnianie grupy hydroksylowej staje się reaktywną celulozą alkaliczną. Zdobądź eter celulozy.
W gotowej zaprawie dodatek eteru celulozy jest bardzo mały, ale może znacznie poprawić właściwości użytkowe mokrej zaprawy i jest głównym dodatkiem wpływającym na właściwości konstrukcyjne zaprawy. Rozsądny dobór eterów celulozy różnych odmian, o różnej lepkości, różnej wielkości cząstek, różnych stopniach lepkości i dodanych ilościach będzie miał pozytywny wpływ na poprawę właściwości użytkowych zaprawy proszkowej. Obecnie wiele zapraw murarskich i tynkarskich ma słabą zdolność zatrzymywania wody, a zaczyn wodny oddziela się po kilku minutach odstania.
Retencja wody jest ważną właściwością eteru metylocelulozowego, a także właściwością, na którą zwraca uwagę wielu krajowych producentów zapraw na sucho, zwłaszcza tych z południowych regionów o wysokich temperaturach. Czynniki wpływające na efekt zatrzymywania wody przez zaprawę na bazie suchej mieszanki obejmują ilość dodanego MC, lepkość MC, rozdrobnienie cząstek i temperaturę środowiska stosowania.
Właściwości eterów celulozy zależą od rodzaju, liczby i rozmieszczenia podstawników. Klasyfikacja eterów celulozy opiera się również na rodzaju podstawników, stopniu eteryfikacji, rozpuszczalności i związanych z nimi właściwościach aplikacyjnych. Ze względu na rodzaj podstawników w łańcuchu molekularnym można go podzielić na monoeter i eter mieszany. MC, którego zwykle używamy, to monoeter, a HPMC to mieszany eter. Eter metylocelulozy MC jest produktem po zastąpieniu grupy hydroksylowej w jednostce glukozy naturalnej celulozy grupą metoksylową. Wzór strukturalny to [COH7O2(OH)3-h(OCH3)h]x. Część grupy hydroksylowej w jednostce jest podstawiona przez grupę metoksylową, a druga część przez grupę hydroksypropylową, wzór strukturalny to [C6H7O2(OH)3-mn(OCH3)m[OCH2CH(OH)CH3] n] x Eter etylowo-metylocelulozowy HEMC, są to główne odmiany powszechnie stosowane i sprzedawane na rynku.
Pod względem rozpuszczalności można je podzielić na jonowe i niejonowe. Rozpuszczalne w wodzie niejonowe etery celulozy składają się głównie z dwóch serii eterów alkilowych i eterów hydroksyalkilowych. Ionic CMC stosuje się głównie w syntetycznych detergentach, drukowaniu i farbowaniu tekstyliów, poszukiwaniach żywności i ropy. Niejonowe MC, HPMC, HEMC itp. są stosowane głównie w materiałach budowlanych, powłokach lateksowych, medycynie, codziennych chemikaliach itp. Stosowane jako zagęszczacz, środek zatrzymujący wodę, stabilizator, środek dyspergujący i środek błonotwórczy.
Zatrzymywanie wody w eterze celulozy: W produkcji materiałów budowlanych, zwłaszcza zapraw proszkowych, eter celulozy odgrywa niezastąpioną rolę, zwłaszcza w produkcji zapraw specjalnych (zapraw modyfikowanych), jest niezbędnym i ważnym składnikiem. Ważna rola rozpuszczalnego w wodzie eteru celulozy w zaprawie ma głównie trzy aspekty:
1. Doskonała zdolność zatrzymywania wody
2. Wpływ na konsystencję zaprawy i tiksotropię
3. Oddziaływanie z cementem.
Efekt zatrzymywania wody przez eter celulozy zależy od nasiąkliwości warstwy bazowej, składu zaprawy, grubości warstwy zaprawy, zapotrzebowania na wodę zaprawy i czasu wiązania materiału. Zatrzymywanie wody w samym eterze celulozy wynika z rozpuszczalności i odwodnienia samego eteru celulozy. Jak wszyscy wiemy, chociaż łańcuch molekularny celulozy zawiera dużą liczbę silnie uwodniających się grup OH, nie jest on rozpuszczalny w wodzie, ponieważ struktura celulozy charakteryzuje się wysokim stopniem krystaliczności. Zdolność do hydratacji samych grup hydroksylowych nie wystarcza do pokrycia silnych wiązań wodorowych i sił van der Waalsa między cząsteczkami. Dlatego tylko pęcznieje, ale nie rozpuszcza się w wodzie. Gdy podstawnik zostanie wprowadzony do łańcucha molekularnego, nie tylko podstawnik niszczy łańcuch wodorowy, ale także wiązanie wodorowe między łańcuchami zostaje zniszczone w wyniku zaklinowania podstawnika pomiędzy sąsiednimi łańcuchami. Im większy podstawnik, tym większa odległość między cząsteczkami. Im większa odległość. Im większy efekt niszczenia wiązań wodorowych, tym eter celulozy staje się rozpuszczalny w wodzie po rozszerzeniu się sieci celulozowej i wejściu roztworu, tworząc roztwór o dużej lepkości. Wraz ze wzrostem temperatury hydratacja polimeru słabnie, a woda między łańcuchami jest wypierana. Kiedy efekt odwodnienia jest wystarczający, cząsteczki zaczynają się agregować, tworząc trójwymiarową żelową strukturę sieciową i rozkładając się.
Czas publikacji: 6 grudnia 2022 r